Historia wodoru jako źródła energii sięga początków XIX wieku, kiedy to odkryto jego potencjał jako paliwa. Jednak dopiero w XX wieku zaczęto poważnie rozważać wodór w kontekście energetyki i transportu. W latach 60. wodór był stosowany jako paliwo w programach kosmicznych NASA, zasilając ogniwa paliwowe w misjach Apollo, co pokazało jego zdolność do wytwarzania energii w warunkach ekstremalnych.

W energetyce wodór zaczęto testować w latach 70. w odpowiedzi na kryzysy naftowe, co skłoniło badaczy do poszukiwania alternatywnych źródeł energii. Od tego czasu wodór znalazł zastosowanie w przemyśle chemicznym, szczególnie w procesie produkcji amoniaku oraz rafinacji ropy naftowej. Rozwój technologii ogniw paliwowych i rosnące zainteresowanie paliwami alternatywnymi w latach 90. oraz na początku XXI wieku przyspieszyły badania nad jego szerokim zastosowaniem w transporcie.

W sektorze transportu wodór był testowany w prototypach pojazdów zasilanych ogniwami paliwowymi już w latach 90., a pierwsze komercyjne modele pojazdów, takie jak Toyota Mirai i Hyundai Nexo, zaczęły się pojawiać na rynku w połowie drugiej dekady XXI wieku. Wodór znalazł również zastosowanie w transporcie publicznym, zwłaszcza w autobusach, oraz w transporcie ciężkim, gdzie oferuje długi zasięg i szybkie tankowanie. Ostatnio pojawiają się także pierwsze wdrożenia technologii wodorowej w transporcie kolejowym, morskim i lotniczym, otwierając nowe możliwości dla bardziej ekologicznego transportu.

Podsumowując, wodór ma długą historię jako paliwo o wysokim potencjale energetycznym, a jego zastosowania w energetyce i transporcie ewoluowały wraz z postępem technologicznym. Obecnie wodór postrzegany jest jako kluczowy element transformacji energetycznej, który ma potencjał zrewolucjonizować globalny sektor transportu i przyczynić się do dekarbonizacji.